Prastare dzieje ludzkiego żywota

kreślą swe kręgi nieubłaganie

wielkie średnie i całkiem małe

co ścielą codzienność jak człowiek posłanie

Życie napędza te wieczne koła

Tarczę zegara co wciąż się kręci

Płynie jak rzeka stawiając czoło

by złączyć się kiedyś w ocean pamięci

Życzę Sobie i Wam abyśmy byli jak wolno lecz dostojnie i pewnie płynące wody. Aby rzeka naszego życia niosła nas przez piękne krajobrazy, które będziemy potrafili dostrzec i docenić. Nie spieszmy się. I tak każdy z nas dotrze do swojego celu.