Prastare dzieje ludzkiego żywota
kreślą swe kręgi nieubłaganie
Wielkie średnie i całkiem małe
co ścielą codzienność jak człowiek posłanie
Życie napędza te wieczne koła
tarczę zegara co wciąż się kręci
Płynie jak rzeka stawiając czoło
by złączyć się kiedyś w ocean pamięci
Życzę Sobie i Wam abyśmy byli jak wolno lecz dostojnie i pewnie płynące wody. Aby rzeka naszego życia niosła nas przez piękne krajobrazy, które będziemy potrafili dostrzec i docenić. Nie spieszmy się. I tak każdy z nas dotrze do swojego celu.
